หนาวลมหนาวเยือน

ถึงวันเวลาที่ผมได้กลับบ้านอีกครั้ง

ต้นหญ้าในสวนครั้งหนึ่งเคยได้วิ่งเล่นสดเขียว ผลิใบใหม่ออกรับลมหนาว

ต้นไม้เก่าล้มลงเป็นอดีต อดีตที่ผมได้เคยเก็บผลพวงจากมัน

กาลเวลาได้ผันแปรสิ่งต่างๆ ให้เปลี่ยนแปลง

หนาวแล้ว…หนาวเล่า…

วันนี้ที่ได้เยือนบ้านอีกครั้ง

พ่อยังคงเหมือนเดิม

แม่ก็ยังเหมือนเดิม

และเพิ่มทวีความรักความเอ็นดูแก่ผม

จากครั้งหนึ่งที่เคยวิ่งเล่นมอมแมมอยู่ในสวน

จนบัดนี้ที่เติบใหญ่ มั่นใจที่จะยืนได้ด้วยตัวเอง

วันเวลาทำให้แม่พ่อแก่ชรา

วันเวลาทำให้ผมรู้รัก ,หวงแหนความผูกพัน

ทุกวันมีแต่เพิ่มทวีลึกซึ้ง

ลมหนาวทำให้ผมยืนสั่นอยู่กลางสวนเก่าที่รกร้าง

ลมหนาวทำให้ผมรู้สึกอบอุ่นที่ได้กลับมายืนอยู่ใน ณ ที่นี้อีกครั้ง

เชียงราย

วันนี้อากาศขมุกขมัว

ฝนตกโปรยปรายเฉื่อยฉิวไปกับสายลมอ่อนโยน

บรรยากาศสีเทาเจือปนละอองน้ำเย็นชื่น ,สุข ,เศร้า

ผมเหม่อมองคิดถึงอดีต

อดีตยามฟ้าหม่นปกคลุมด้วยเมฆหมอก

ทุกวันผมมักจะนั่งอยู่กับแม่ในบ้านที่ออกจะมืดชื้น

มีเพียงแสงสว่างลอดผ่านเล็กน้อยทางช่องฝาไหล

ผมมักจะมองออกไปยังแมกไม้ดูหยาดน้ำไหลร่วงจากกิ่งใบ

แม่นั่งสอยรังดุมเสื้อเงียบๆอยู่ที่นั่น

เราต่างนั่งกันอยู่เงียบๆ

ไม่มีวิทยุ ไม่มีเสียงนาฬิกา

ไม่มีสิ่งอื่นใดรบกวน

ยามฝนตกเช่นนี้ แม่มักจะไม่ยอมให้ผมได้ออกไปวิ่งเล่นที่ไหน

แม้ขณะนั้นจะเศร้าเสียใจอยู่ลึกๆ

หากแต่วันนี้ ,ที่นี่

ผมต้องขอขอบคุณทุกสิ่ง

แม้เพียงบรรยากาศ ฝน ,ลม

กรุงเทพฯ

วันนี้พ่อมาส่งผมไปกรุงเทพ

เรานั่งรอรถโดยสารกันอยู่ที่ป้อมยามตำรวจ

หนึ่งทุ่มแล้วฟ้ายังสว่าง

พ่อพูดถึงอดีต,การเดินทาง ,เส้นทางและผู้คน

ผมจ้องมองห้องแถวเรือนไม้สองชั้นขนานยาวไปกับถนนข้างหน้า

สถานที่ผมได้เกิด ,เติบโต ,วิ่งเล่นมีชีวิตเป็นสุขอบอุ่นอยู่ที่นี่

พ่อพูดถึงการรื้อถอนเรือนไม้เพื่อสร้างตึก

ผมนิ่งฟัง มองเรือนไม้ด้วยความรัก

เมฆสีเทาลอยค้างเหนือกระเบื้องหลังคา สะท้อนแสงตะวันยามเย็น

มันจะเป็นตึกหลังแรกของหมู่บ้าน

ตึกที่จะเป็นสถานจำหน่ายวัสดุก่อสร้าง

ผมพูดไม่ออก ผมรักภาพเก่าๆ ที่คุ้นเคย

ผมไม่อยากเห็นการเปลี่ยนแปลงต่างๆ ที่นี่

ไม้ทุกแผ่น ,ตะปูทุกตัวตอกติดกันมานาน

นานแล้วตั้งแต่ยายยังสาว แม่และพ่อยังเด็ก

ผมไม่รู้ที่มาแท้จริงของเรือนไม้หลังนี้

รู้แต่ว่าหลายคนได้ช่วยกันสร้างมันขึ้นต่อยาวขนานไปกับถนนหลายร้อย

กรุงเทพฯ